mów własnym głosem

 hejka! Witam Was chciałabym powiedzieć słoneczny dzień lecz niestety jest bardzo pochmurnie u mnie dzisiaj. Na szczęście już za 3 dni jadę na dwa tygodnie na wypad po Polsce, więc wyczekujcie wpisów z tamtych miejsc oraz życzcie mi udanej pogody haha, mam nadzieję, że u Was wszystko w porządku. A teraz zapraszam do treści. 

Pomysł na ten post wzięłam z  książki Reginy Brett o tym właśnie tytule i chociaż książka jest o czymś innym niż to co chcę Wam dzisiaj przekazać zachęcam do przeczytania jej, bo na pewno każdy znajdzie coś dla siebie, a już dużo razy powtarzałam, że dla mnie jej książki stanowią dużą motywację oraz dawkę energii. Lecz dzisiaj chciałabym się skupić na kwestii bycia sobą.

 W dzisiejszym świecie bycie takim jakim się jest zawsze (chodzi mi głównie o to jak się zachowujmy w swoim towarzystwie) jest postrzegane za dziwne. Smutne jest to, że nastolatkowie (czyli moja grupa wiekowa, dlatego używam tego sformułowania) myślą i są uczeni, że nie udawanie osób, którymi nie chcemy być jest naturalne. Nie, nie jest naturalne. Dlaczego przed koleżanką musimy udawać, że lubimy palić, pić gdy w rzeczywistości jest inaczej? Jest to na pewno spowodowane tym, że każdy z nas nie ważne od wieku nie chce być samotny. Chcemy otaczać się ludźmi, a właśnie takie silne poczucie znalezienia sobie znajomych nie raz kończy się źle (na moim profilu znajdziecie post na temat toksycznych przyjaciół, na który serdecznie was zapraszam). 

 

Dla mnie jedną z ważniejszych lekcji w życiu jest nauczenie się mówienia własnym głosem, czyli po prostu bycie sobą. ZAWSZE. Przy mamie bądźmy tacy jacy jesteśmy, po co być osobą jaką dana człowiek chce żebyśmy byli. Przyjaciel, chłopak, dziewczyna czy mąż musi zaakceptować nas tacy jacy jesteśmy, a każdy z nas na pewno stara się być najlepszą wersją siebie. 

 Drugą stroną tytułu jest robienie to na co mamy ochotę, nic na siłę. Bardzo często w przeszłości łapałam się na tym, że robiłam coś na co wcale nie miałam ochoty. Ktoś pytał się mnie o przysługę, a nawet jak nie miałam czasu, albo chciałam wtedy odpocząć, zgadzałam się. Głupio mi było odmawiać, zwłaszcza, że ta osoba zawsze mi pomagała. Bardzo toksyczne myślenie. Łapałam się potem, że przychodziłam wymęczona i przygnębiona. Teraz robię tylko to na co mam ochotę.  Jeśli koleżanka pyta się mnie czy chcę z nią pojechać do sklepu na zakupy, a wiem, że na ten dzień zaplanowałam porządki w domu, odmawiam. Pojadę w innym dzień. Róbmy to na co mamy ochotę, by pod koniec móc stwierdzić, że wykorzystaliśmy każdą okazję i niczego nie żałujemy. 

Dajcie znać jakie wy macie postrzeżenie na to, a chętnie poczytam. Miłego dzionka i do zobaczenia!